Wyniki badań, dotyczących wyspecjalizowanej morfologii szczęki piranii, opublikowano w "Scientific Reports". Guillermo Orti, biolog z George Washington University i jego współpracownicy opisali tam cechy budowy, dzięki którym pirania jest w stanie skutecznie atakować i podgryzać zwierzęta o wiele od siebie większe.

W 2010 r. wraz Orti i jego współpracownicy uczestniczyli w ekspedycji do amazońskich rzek Xingu i Iriri, gdzie zbierali dane nt. różnych ryb. Szczególnie interesowały ich piranie. Ich agresywna natura, stosunkowo niewielkie rozmiary i dużą liczebność czynią z nich wygodny obiekt badań. Orti zaznacza jednak, że mimo opinii niezwykle krwiożerczych, piranie nie doczekały się dotychczas badania poświęconego ich szczękom - części ciała, której tę opinię zawdzięczają. Zwłaszcza, że mimo swojej wielkości piranie skutecznie atakują zwierzęta wiele od nich większe, albo bez problemu ogryzają twarde płetwy innych ryb.

Autorzy nowej publikacji zmierzyli siłę uścisku szczęk schwytanych na wolności osobników największego gatunku piranii, żyjącego w Amazonii - piranii czerwonookiej. Opisali też budowę szczęk, generujących ten uścisk. Twierdzą, że szczęki badanej piranii mogą wywierać nacisk aż 30 razy przekraczający ich własną masę ciała. Taki uścisk jest możliwy przede wszystkim dzięki bardzo silnym mięśniom, zwierającym szczęki, jak i wydajnemu mechanizmowi przenoszenia siły skurczu mięśni na uścisk szczęk.

Naukowcy zajęli się też inną drapieżną rybą, megapiranią sprzed milionów lat. Komputerowo zrekonstruowali prawdopodobny mechanizm zaciskania szczęk przez te zwierzęta. Dowiedli, że pomimo stosunkowo niewielkich rozmiarów, pod względem siły, z jaką gryzła, megapirania deklasowała inne, wymarłe drapieżniki - potężne rekiny czy dewońskie, pancerne ryby. (PAP)

zan/ ula/