Kombinacja długie kły i bardzo silne przednie kończyny kilka razy powtarzała się w dziejach ewolucji drapieżników, nawet niespokrewnionych ze sobą.

Jednym z najbardziej znanych przykładów takich drapieżników były smilodonty, zwane tygrysami szablastozębnymi. Ale nie był to jedyny przypadek. Inny przykład to nimrawidy, zwane też paleokotami, przez pewien czas zaliczane błędnie do kotowatych, a także rodzina drapieżników Barbourofelidae. Obie te grupy żyły miliony lat przed pojawieniem się kotów właściwych.

Kły smilodontów były bardzo długie, ale płaskie w przekroju, przez co bardziej narażone były na złamania. "Koty żyjące dzisiaj mają kły krótsze, o przekroju okrągłym, dzięki czemu mogą sprostać siłom działającym w różnych kierunkach" – tłumaczy Julie Meachen, z National Evolutionary Synthesis Center w Durham w USA.

We wcześniejszych badaniach Meachen wykazała, że Smilodon fatalis, który wymarł ok. 11 tys. lat temu, miał niezwykle gęste kości przednich kończyn. Takie kości są wskaźnikiem siły kończyn. Ich zadaniem było zapewne pochwycenie i unieruchomienie ofiary, kły zaś służyły do zadania śmiertelnego ciosu. W ten sposób mniej były narażone na złamania.

Badaczka zaczęła stopniowo zdawać sobie sprawę, że taka technika polowania nie była odosobniona. Prawdopodobnie pojawiła się już dziesiątki milionów lat wcześniej u nimrawidów i barbourofelidów.

"Gdybyśmy zobaczyli któreś z tych zwierząt, zapewne pomyślelibyśmy, że to kot, ale prawdziwe koty pojawiły się miliony lat później" – opisuje Meachen.

Meachen badała również 13 gatunków żyjących obecnie kotów, takich jak tygrys czy pantera śnieżna. W każdym przypadku dostrzec można było tę samą tendencję – im dłuższe kły, tym bardziej gęste kości przednich kończyn.

PAP - Nauka w Polsce

krx/ tot/  bsz