Uważa się, że około 160 mln lat temu obecne Indie "oderwały się" od głównej masy lądu, wschodniej części Afryki. Przez kolejne dziesiątki milionów lat "dryfowały" przez Ocean Indyjski ze średnią prędkością około 20 cm rocznie. Mniej więcej ok. 50 mln lat temu napotkały opór, "zderzając się" z południem Azji, czemu towarzyszyło wypiętrzenie Himalajów.

Jeśli teoria ta dokładnie opisuje rzeczywistość, oznacza to, że Indie, w trakcie trwającej sto mln lat "drogi" przez ocean były całkowicie odizolowane od innych lądów. Tak długi czas powinien wystarczyć, by pojawiła się tam flora i fauna wyjątkowa w skali świata.

Indyjski bursztyn, opisany w PNAS, powstał ok. 50-52 mln lat temu. Jes Rust z Uniwersytetu Bonn i jego zespół wydobyli aż ponad 150 kg tej kopalnej żywicy w zachodnioindyjskiej prowincji Gujarat. Jej zawartość pokazuje, jak mogły wyglądać Indie tuż przed połączeniem się z kontynentem azjatyckim. Dostarcza też wiedzy na temat gatunków zwierząt charakterystycznych dla tego obszaru.

Ponieważ bursztyn zachował się nietypowo i nie został do końca spolimeryzowany, można go było rozpuścić. Dzięki temu zabiegowi naukowcy wydobyli z niego ponad 700 świetnie zachowanych stawonogów: owadów, pajęczaków i skorupiaków, reprezentujących ponad 50 grup taksonomicznych. Było też wiele szczątków roślinnych i grzybów.

Bliższe oględziny ujawniły, że zatopione w bursztynie gatunki stawonogów mają, o dziwo, sporo wspólnego ze współczesnymi gatunkami z Europy, Azji i Australii, a nawet z dawnymi gatunkami z Ameryki Środkowej. To dowód, że zanim powstał bursztyn, pomiędzy dryfującymi Indiami a innymi częściami świata odbywała się intensywna wymiana gatunków - wnioskuje Rust. ZAN

PAP - Nauka w Polsce

tot/ jra/bsz