Kiła, nazywana w różnych krajach chorobą angielską, francuską, hiszpańską, włoską, niemiecką, portugalską, a nawet polską nadal zajmuje ważne miejsce wśród infekcji przenoszonych drogą płciową. Możliwe, że przywędrowała do Europy z Ameryki, choć charakterystyczny wygląd nosa jednej z postaci na ołtarzu Wita Stwosza w Krakowie sugeruje, że mogła być u nas dużo wcześniej. Po raz pierwszy kiłę opisał - w roku 1530 - Girolamo Frascatoro, który studiował w Padwie wraz z Kopernikiem. Później chorowało na nią wielu znanych ludzi - między innymi: papież Aleksander Borgia, carowie - Piotr Wielki i Iwan Groźny, polscy królowie - Jan Olbracht, Stefan Batory i Jan III Sobieski, sławny złotnik Benvenuto Cellini, malarze - jak Toulouse-Lautrec czy Gauguin, wielu pisarzy, by wspomnieć tylko Wyspiańskiego, Baudelaire'a, Guy de Maupassanta i Heinricha Heine. Powodujący kiłę krętek blady może spowodować wiele groźnych następstw, jednak na szczęście wydaje się całkowicie niezdolny do wytworzenia odporności na penicylinę. Problem w tym, że stosowana od dawna penicylina do iniekcji może powodować reakcje alergiczne, fiolki trzeba przechowywać w lodówce, a zastrzyki powinien wykonywać przeszkolony personel.

Podczas badań prowadzonych przez doktora Edwarda W. Hooka III z University of Alabama w Birmingham podawano penicylinę (dwa zastrzyki) lub azytromycynę ( cztery tabletki) losowo wybranym pacjentom ( wieku od 18 do 55 lat) z ośmiu ośrodków w USA oraz grupie chorych na kiłę z Madagaskaru.

Spośród 469 uwzględnionych w analizie, udało się wyleczyć azatiopryną 77,6 procenta chorych, zaś penicyliną - 78,5 procenta. PMW

PAP - Nauka w Polsce

yy/ bsz