Manoj Srinivasan z Princeton University stworzył dwa matematyczne modele poruszania się ludzi po ruchomym chodniku. W pierwszym modelu ludzie chodzą w taki sposób, by zużyć jak najmniej energii; w drugim - starają się jak najlepiej wykorzystać sygnały odbierane przez ich oczy i nogi.

Jak wykazują modele, wchodząc na ruchomy chodnik, zwalniamy mniej więcej o połowę w porównaniu z chodzeniem po stałym gruncie, by zachować zgodność między ruchem otoczenia odbieranym przez oczy, a sygnałami z receptorów w naszych kończynach. W ostatecznym rachunku mniej się męczymy, ale nawet w idealnych warunkach, bez bagażu i przy niewielu osobach stających nam na drodze, możemy zyskać najwyżej 11 sekund na 100 metrach. Jeśli musimy omijać innych podróżnych - a przeważnie tak jest, przemieszczamy się wolniej niż idąc po nieruchomym podłożu.

Głównym sensem istnienia ruchomych chodników wydaje się oszczędzanie wysiłku osobom obładowanym bagażami.PMW

PAP - Nauka w Polsce

agt/