Nanocząstki złota, czyli drobinki o wielkości miliardowych części metra, stanowią doskonały materiał, za pomocą którego można wprowadzać do organizmu różnego rodzaju substancje chemiczne, w tym i nowoczesne leki.

Złoto, jak każdy metal, nie jest rozpuszczalne w wodzie, co stanowi pewien problem przy opracowywaniu nowoczesnych form nanoterapii, gdyż jak wiadomo woda stanowi główny komponent ciała człowieka.

Naukowcy z uniwersytetu w Trieste i Bolonii (Włochy) oraz uniwersytetu w Groningen (Holandia) opracowali metodęámodyfikacji powierzchni złotych nanocząstek, by te stały sięániemal całkowicie rozpuszczalne w wodzie oraz innych roztworach.

Sekret tkwi w rodzaju tiolu przyłączanego do powierzchni złota. Tiole to związki chemiczne zawierające w swej strukturze grupę - SH, która samoczynnie, bardzo silnie wiąże się z powierzchniąázłota. Naukowcom udało sięázsyntetyzować cząsteczki złożonych tioli, które w swej strukturze (obok grupy -SH) zawierają fragmenty silnie hydrofobowe, uzyskane dzięki zastąpieniu atomów wodoru atomami fluoru, oraz ugrupowania hydrofilowe.

Ponieważ część hydrofilowa (wodolubna) przyłączanych do powierzchni złota molekuł tioli znajduje się na końcach mających kontakt z wodą, a część hydrofobowa (wodowstrętna) jest bliższa nanocząstce złota, drobinki są rozpuszczalne w wodzie.

W zależności od zastosowanych tioli można zmieniać charakter powierzchni nanocząstek złota, dzięki czemu możliwe jest rozpuszczanie ich w różnych cieczach.

Fragment hydrofobowy łańcucha tiolowego wykorzystywany jest do przyłączania do nanocząstek związków organicznych (np. leków), które mają zostać wprowadzone do żywej komórki, a które z racji właściwości hydrofobowych miałyby trudności z wniknięciem.

Opracowana metoda pozwala przykładowo na wprowadzenie do organizmu wraz z nanocząstkami złota przeciwutleniaczy stosowanych w różnego rodzaju zabiegach kosmetycznych. Prace nad wdrożeniem tej (nano)technologii prowadzone sąáobecnie w wielu laboratoriach. KLG

PAP - Nauka w Polsce

yy/bsz