Naukowcy z Uniwersytetu Cambridge (W. Brytania) wykazali, że realizacja dwóch zadań jednocześnie – jednego wymagającego intensywnego myślenia i drugiego opierającego się na wzmożonej pracy mięśni – upośledza wykonanie każdego z nich, ale w mniejszym stopniu tego związanego z aktywnością umysłową.

W eksperymencie uczestniczyło 62 członków uniwersyteckiej drużyny wioślarskiej. Brali oni udział w teście polegającym na przywoływaniu z pamięci listy słów oraz 3-minutowym teście siły fizycznej przeprowadzanym na maszynie wioślarskiej. Następnie wykonywali oba zadania równocześnie.

Zgodnie z oczekiwaniami, osoby wykonujące dwa zadania jednocześnie uzyskiwały gorsze wyniki zarówno w teście pamięci, jak i teście siły. Stosunkowo lepiej radziły sobie jednak z aktywnością umysłową.

Analizy pokazały, że w przypadku testu siły efektywność wioślarzy spadała przeciętnie o 12,6 proc. W przypadku testu pamięci – tylko o 9,7 proc.

Wyniki badania wspierają hipotezę tzw. samolubnego mózgu – organu, który „dba” przede wszystkim o własne potrzeby. Pierwszeństwo mózgu w dostępie do zasobów energetycznych jest cechą, która prawdopodobnie pojawiła się u człowieka w toku ewolucji. Być może myślenie było dla przetrwania naszego gatunku funkcją ważniejszą niż sprawne poruszanie się.

„Rozwój dużego i wyspecjalizowanego mózgu jest uważany za główną charakterystykę ludzkiej ewolucji. Takie przedsięwzięcie wymagało jednak pewnych poświęceń. Na poziomie ewolucyjnym rozwój mózgu nastąpił prawdopodobnie kosztem skrócenia układu pokarmowego oraz mniejszej inwestycji w mięśnie” – mówi dr Danny Longman, jeden z autorów badania, którego oryginalny opis znajdziemy pod adresem: https://www.nature.com/articles/s41598-017-14186-2 (PAP)

ooo/ ekr/