Tarcznik niszczyciel żeruje głównie na powierzchni części zdrewniałych roślin, ale zdarza się, że oblega także liście i owoce. Na roślinie zaatakowanej przez owada widoczne są tzw. tarczki, pod którymi ukrywają się szkodniki. Ich larwy potrafią się przemieszczać. Pozwala to im znaleźć najwygodniejsze miejsce do dalszego rozwoju. Gdy już je wybiorą, prowadzą osiadły tryb życia, a widoczne na roślinie tarczki powiększają się.

Gatunek ten pochodzi z Azji Wschodniej, skąd rozprzestrzenił się na całą Europę. Zidentyfikowanie go możliwe jest tylko na podstawie budowy morfologicznej samicy. Pozbawiona oczu, odnóży i skrzydeł samica ma cytrynowożółte ubarwienie i kształt ciała przypominający gruszkę. Samce natomiast, mające zdolność przemieszczania się, posiadają skrzydła i odnóża.

To, czy z larwy wykształci się samiec, czy samica, można przewidzieć - larwy samic linieją dwa razy, a ich tarczki są okrągłe średnicy ok. 2 mm, na ogół szare lub o barwie kory drzewa, na którym żerują. Larwy, z których powstaną samce, przechodzą cztery linienia i są ukryte pod tarczkami podłużnymi o długości około 1 mm.

Tarcznik niszczyciel jest tak poważnym zagrożeniem dla europejskiego rolnictwa, że Rada UE przyjęła ostatnio dyrektywę (nr 2006/91/WE), która określa, jakie środki muszą podjąć państwa członkowskie by zwalczyć tarcznika i zapobiegać jego rozprzestrzenianiu się.

Jak podkreślają jej autorzy, działania ochronne odniosą skutek tylko wtedy, gdy czynności kontrolne będą dokonywane jednocześnie i systematycznie w całej Wspólnocie. Dyrektywa szczegółowo określa sposób wyznaczania stref bezpieczeństwa iobszarów zarażonych, metody  niszczenia w szkółkach zrażonych roślin oraz częstotliwość przeprowadzania kontroli upraw.

PAP – Nauka w Polsce, Marta Stankiewicz

reo