<p>Rozpoznanie mechanizmów powstawania chorób u żubrów, wynikających z ich zbyt bliskiego pokrewieństwa genetycznego, to jedno z najważniejszych wyzwań dla naukowców zajmujących się Puszczą Białowieską - uważa dyrektor <a href="http://www.bpn.com.pl/">Białowieskiego Parku Narodowego</a> Józef Popiel.</p>
Wyniki swych badań prezentowali m.in. naukowcy badający żubry, borsuki, jenoty, nietoperze, glebę Puszczy Białowieskiej, drzewostany, roślinność mokradłową, zmiany klimatu.
Jak mówi Józef Popiel, choroby genetyczne, na jakie zapadają białowieskie żubry są dla naukowców "dużym zmartwieniem". Badania nad tym zagadnieniem trwają od lat. Prowadzą je np. naukowcy z Zakładu Badania Ssaków PAN w Białowieży oraz Katedry Genetyki SGGW. "Rozwikłanie tych zjawisk na poziomie genetycznym jest wciąż przed nami. Chodzi o pomoc gatunkowi, który wciąż jest zagrożony" - dodaje Popiel.
Popiel przypomina, że mimo iż populacja żubrów w Puszczy Białowieskiej ma się dobrze (w polskiej części puszczy żubrów jest blisko 400-PAP), a można wręcz mówić, że żubrom w puszczy zaczyna się robić za ciasno, to wciąż należy pracować nad ich ochroną.
Jednym z nowych pomysłów jest prywatna hodowla tych zwierząt, za zgodą ministra środowiska i po spełnieniu określonych warunków. Miałoby to "rozśrodkować" stado. Popiel dodaje, że są już pierwsi chętni, trwają przygotowania i rozmowy na ten temat.
Wśród najważniejszych tematów badań naukowych Popiel wskazuje także szersze badania nad ocieplaniem klimatu, zmieniającymi się stosunkami wodnymi w puszczy, zbyt małą ilością wód opadowych, co w znaczący sposób wpływa na zmianę puszczańskiego ekosystemu. "Musimy to badać, by wiedzieć, jak się zmienia przyroda, przewidywać kierunki tych zmian, bo to ważne w jej ochronie" - mówi.
Naukowcy wciąż mają nadzieję na odkrycie w Puszczy Białowieskiej nowych gatunków, jednak bardziej skupiają się na poznaniu, monitorowaniu i poszerzaniu wiedzy o znanych już zjawiskach, gatunkach i relacjach między nimi.
Popiel uważa, że ważnym tematem są też m.in. badania nad zespołem ssaków kopytnych, interakcji między drapieżnikami i ich ofiarami, gdyż pozyskiwana w ten sposób wiedza pomaga planować ochronę, ale też jest ważna np. z punktu widzenia gospodarki łowieckiej.
Początki Białowieskiego Parku Narodowego sięgają 29 grudnia 1921
roku, gdy powołano do życia leśnictwo "Rezerwat", 1932 roku, już z nadleśnictwa, przekształcone w "Park Narodowy w Białowieży". Było
to 4,6 tys. hektarów objętych ścisłą ochroną. To najcenniejsze fragmenty pierwotnego lasu na niżu europejskim. W 1947 roku przemianowano ten obszar na Białowieski Park Narodowy. W 1996 roku park został powiększony do 10,5 tys. hektarów.
Cała Puszcza Białowieska (po polskiej i po białoruskiej stronie granicy) zajmuje obszar 150 tys. ha, z czego 62,5 tys. ha w Polsce. W Białowieskim Parku Narodowym jest prawie 1,6 tys. drzew o wymiarach pomników przyrody, głównie dębów, lip, jesionów i klonów. W parku występuje prawie 5 tysięcy gatunków, z czego np. 15 tys. stanowią zwierzęta (większość to bezkręgowce), 775 to rośliny naczyniowe, 3 tys. gatunki grzybów. Są tam też gatunki wciąż nierozpoznane przez naukowców.
PAP - Nauka w Polsce, Izabela Próchnicka
reo
Fundacja PAP zezwala na bezpłatny przedruk artykułów z Serwisu Nauka w Polsce pod warunkiem mailowego poinformowania nas raz w miesiącu o fakcie korzystania z serwisu oraz podania źródła artykułu. W portalach i serwisach internetowych prosimy o zamieszczenie podlinkowanego adresu: Źródło: naukawpolsce.pl, a w czasopismach adnotacji: Źródło: Serwis Nauka w Polsce - naukawpolsce.pl. Powyższe zezwolenie nie dotyczy: informacji z kategorii "Świat" oraz wszelkich fotografii i materiałów wideo.
