Mieczysław Krąpiec urodził się 25 maja 1921 roku w Berezowicy Małej na Podolu. W 1939 roku ukończył Gimnazjum im. Wincentego Pola i wstąpił do zakonu dominikanów w Krakowie, gdzie studiował teologię i filozofię.

Choć uczył się na tajnych kompletach w czasie wojny, były to - jak sam podkreśla - bardzo solidne studia. "To przede wszystkim zasługa wybitnych profesorów, m.in. Woronieckiego, moralisty Gmurowskiego oraz zajmującego się Pismem Świętym i archeologią Atanazego Fisa. Poza tym trzeba było się oczywiście uczyć samemu".

W 1946 roku uzyskał doktorat. Promotorem pracy pt. "O miłości przyrodzonej nade wszystko względem Boga" był o. prof. Jacek Woroniecki.

Studia teologiczne kontynuował od 1945 roku na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1948 roku uzyskał doktorat po obronie pracy napisanej pod kierunkiem ks. prof. Antoniego Słomkowskiego "De amore hypostatico in Sanctissima Trinitate secundum St. Thomam Aquinatem". Habilitował się w 1957 roku na podstawie rozprawy pt. "Egzystencjalne podstawy transcendentalnej analogii bytu". W 1962 roku został profesorem nadzwyczajnym, a profesorem zwyczajnym w 1968 roku.

W latach 1946-54 wykładał filozofię w krakowskim Dominikańskim Kolegium Filozoficzno-Teologicznym, a w 1951 roku zaczął wykładać na Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

W czasie swojej pracy zetknął się m.in. ze Stefanem Swieżawskim, ks. Karolem Wojtyłą i ks. Marianem Kurdziałkiem. Lata dyskusji i badań przyniosły konsolidację środowiska filozofów, zarówno profesorów jak i studentów. Owocem było powstanie Polskiej Szkoły Filozofii Klasycznej. Jej twórcy uważali za niezbędne zachowanie europejskiej tradycji uprawiania filozofii w momencie, kiedy dominowały założenia jednostronnej ideologii marksistowskiej.

W swojej pracy naukowej koncentrował się zwłaszcza na teorii bytu Arystotelesa i św. Tomasza z Akwinu. Krąpiec uważa ich za współtwórców "klasycznej" metafizyki. Jego zdaniem, Akwinata kontynuuje założenia Arystotelesa, ale swoją teorię bytu wzbogaca o ludzki fenomen i odniesienie się do Boga, który jest bytem absolutnym. Krąpiec w swojej refleksji filozoficznej zajmował się również różnymi formami ludzkiego działania - poznaniem, moralnością, kulturą, społeczeństwem, polityką, prawem i stosunkiem języka do rzeczywistości.

Prof. Krąpiec dwukrotnie pełnił funkcję dziekana Wydziału Filozofii (1958-61, 1969-70) i pięciokrotnie był rektorem (1970-1983). Ponad 300 osób napisało prace magisterskie pod jego kierunkiem, rozprawy doktorskie ponad 60. Brał także udział w licznych przewodach habilitacyjnych i profesorskich.

Jest autorem 26 książek z zakresu filozofii i sześciu z ogólnej teorii kultury i religii oraz ponad 400 publikacji naukowych. Najbardziej znanymi są m.in. "Metafizyka", "Realizm ludzkiego poznania", "Ja-człowiek", "Koncepcja prawa", "Koncepcja języka" i "U podstaw rozumienia kultury".  

Jest m.in. członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk, Polskiej Akademii Umiejętności, Papieskiej Akademii św. Tomasza, mistrzem świętej teologii (najwyższy tytuł naukowy w Zakonie OO. Dominikanów) oraz członkiem Towarzystwa Naukowego KUL, Polskiego Towarzystwa Filozoficznego i austriackiego Academiae Scientiarum et Artium Europae. Laureat wielu prestiżowych nagród i odznaczeń.

Jest doktorem honoris causa trzech uczelni: Pontifical Institute of Mediaeval Studies, który jest częścią Uniwersytetu w Toronto (1989), Katolickiego Uniwersytetu w Leuven w Belgii (1990) i Tarnopolskiego Eksperymentalnego Instytutu Pedagogicznego w Tarnopolu (1993).

W wolnym czasie czyta dzieła filozofów klasycznych, ale tylko w oryginale. Unika oglądania telewizji uważając, że zabija ona wyobraźnię, w przeciwieństwie do książek i radia, które ją kształtują. Lubi także gotować, zwłaszcza dziczyznę i ryby.

PAP - Nauka w Polsce - Bogusława Szumiec-Presch

Data publikacji: 7 czerwca 2004