Nowa metoda znakowania białek, czyli podłączania markerów, np. związków fluoryzujących lub radioaktywnych izotopów, do ściśle określonego aminokwasu tworzącego białko, wykorzystuje selektywny, lecz bardzo prosty proces chemiczny NCL, (ang. native chemical ligation, oparty na wykorzystaniu reaktywności ugrupowania tioestrowego w stosunku do cysteiny - aminokwasu zawierającego grupę tiolową), możliwy do przeprowadzenia w łagodnych warunkach, które nie wpływają niekorzystnie na funkcjonowanie żywych komórek.

Proces ten opiera się na reakcji dwóch grup zawierających siarkę, gdzie jedna - tiolowa - SH pochodzi od cysteiny, aminokwasu wchodzącego w skład znakowanego białka, a do drugiej grupy podłączony jest marker, czyli odpowiedni znacznik białka pozwalający na monitorowanie tej makrocząsteczki.

Proteaza 3Cpro, enzym otrzymywany z cząsteczki wirusa FMDV, pozwala na takie rozcięcie struktury białka, iż na jego końcu (N) pozostanie cysteina, aminokwas zawierający grupę -SH.

Dzięki temu, gdy w okolicy tak przygotowanego enzymatycznie białka znajdzie się cząsteczka zawierająca znacznik np. marker fluoryzujący z końcówką reaktywną w stosunku do grupy tiolowej, zapoczątkowana jest wzajemna reakcja i przyłączenie się do struktury białka cząsteczki pozwalającej na monitorowanie interesującej naukowców proteiny. Reakcja ta może być przeprowadzana również in vivo, czyli wewnątrz żywej komórki, co jest niezwykle ważne dla wielu badań biologicznych.

Według profesora Robin\\'a J. Leatherbarrow\\'a z Imperial College London (Wielka Brytania), którego zespół opracował nową metodę znakowania białek, warunki oraz prostota reakcji, która odpowiada za poprawne oznakowanie protein wróżą duży praktyczny sukces odkrycia brytyjskich naukowców. KLG

PAP - Nauka w Polsce

bsz/tot