Odwiedzając kilka lat temu terraria z grzechotnikami na Politechnice Monachijskiej, Boris Chagnaud z Uniwersytetu w Grazu (Austria) zaobserwował, że węże zmieniły prędkość grzechotania, gdy on sam zbliżył się - a potem cofnął. Wspólnie z naukowcami z Monachium przeprowadził badania na 30 grzechotnikach teksaskich (Crotalus atrox), które są najniebezpieczniejszymi grzechotnikami Ameryki Północnej. Węże reagowały na zbliżającą się na szynach atrapę ludzkiego tułowia oraz na powiększający się czarny okrąg utworzony przez projekcję światła na ekranie.

W obu przypadkach częstotliwość grzechotania stopniowo przyspieszała do około 40 uderzeń grzechotki na sekundę, a następnie nagle przeskoczyła do niezmiennej, wysokiej częstotliwości grzechotania od 60 do 100 uderzeń na sekundę (zależnie od osobnika).

Następnie naukowcy przeprowadzili w rzeczywistości wirtualnej testy na 11 osobach, które poruszały się po wirtualnym trawiastym polu słysząc różne dźwięki. Badacze prosili uczestników o naciśnięcie przycisku, gdy uważali, że znajdują się w zasięgu źródła dźwięku. Jak się okazało, słuchacze łatwo dali się zwieść nagłym skokom prędkości grzechotania i myśleli, że są około metra od wirtualnego węża - gdy w “naprawdę” były to 4 metry. Podobnie działają sygnały dźwiękowe czujników cofania – im bliżej przeszkody, tym rytm szybszy i bardziej niepokojący.

Jak wskazują badacze, uzyskane wyniki sugerują, że węże wyewoluowały zdolność oszukiwania ludzi i zwierząt w przetwarzaniu słuchowych wskazówek dotyczących odległości. Grzechotanie jest nie tyle ostrzeżeniem przed ugryzieniem, co zwracaniem uwagi na węża, którego życiu może zagrozić nieuważny przybysz. Poza tym gryzienie każdego kto się zbliży byłoby marnotrawstwem cennego jadu.

(PAP)

Autor: PAweł Wernicki

pmw/ zan/