Piramida Słońca, której podstawa ma wymiary 225 na 207 metrów, a wysokość wynosi 65 metrów, wraz z mniejszą Piramidą Księżyca należą do najstarszych budowli Teotihuacan - wielkiego prekolumbijskiego centrum religijnego związanego z kulturą ludów Mezoameryki - położonego na północny wschód od miasta Meksyk, stolicy kraju. Jak poinformował archeolog Enrique Perez Cortes z Narodowego Instytutu Antropologii i Historii Meksyku, naukowcy odnaleźli u podstawy najwyższej piramidy w Meksyku miejsce, gdzie zostały złożone dary ofiarne podczas ceremonii uświęcenia miejsca budowy Piramidy Słońca.

Wśród odnalezionych przez archeologów szczątków i przedmiotów znajduje się kamienna maska, wykonana z zielonej skały metamorficznej z grupy minerałów serpentynowych, przedstawiająca bardzo precyzyjnie wyrzeźbioną ludzką twarz, a także 11 glinianych rytualnych naczyń poświęconych bóstwu deszczu, podobnemu do Tlaloca - jednego z najstarszych i najważniejszych bogów Mezoameryki.

Naukowcy odkryli obok naczyń kości orła oraz kilku innych, nierozpoznanych jeszcze zwierząt, a w pobliżu 7 miejsc pochówku zawierających szczątki należące do ludzi, którzy prawdopodobnie także zostali złożeni w ofierze.

Archeolodzy dotarli do wnętrza Piramidy Słońca u jej podstawy wykorzystując tunel wykopany przez badaczy w latach 30-ych XX wieku, który jednak ominął centrum piramidy. Konieczne okazało się wykopanie krótkiego przedłużenia starego tunelu i wykonanie kilku szybów badawczych po bokach.

Największy rozkwit centrum religijnego i miasta Teotihuacan nastąpił w okresie IV-VII wiek, a w X wieku zostało ono opuszczone.

Aztekowie, którzy przybyli w te rejony dzisiejszego Meksyku w XIII wieku nadali miastu jego dzisiejszą nazwę, która oznacza "miejsce, gdzie ludzie stają się bogami".

PAP - Nauka w Polsce

jot/ ula/ bsz