Atelops franciscus często nazywany jest żabą, jednak w rzeczywistości zalicza się do ropuch. Zamieszkuje brzegi rzek w lasach deszczowych Gujany Francuskiej. To bardzo hałaśliwe środowisko - pełno w nim innych płazów o donośnym głosie.

Większość żab nie ma co prawda uszu, ale za ich okiem znajduje się błona bębenkowa (tympanum), wibrująca pod wpływem fal dźwiękowych. Wibracje te przenoszą się na pręciki wewnątrz ucha i do ucha wewnętrznego. Jednak Atelops franciscus nie ma tympanum, co sugeruje, że jest głucha.

Także wydawany przez nią głos jest cichy - nie ma wyglądających jak pęcherzyki rezonatorów po bokach pyska. Jak więc sobie radzi z obroną terytoriów i wabieniem samic?

Renaud Boistel z uniwersytetu w Poitiers przeprowadził wraz z kolegami wiele eksperymentów. Najpierw nagrywali serie głosów samców, składających się z około 30 krótkich trzasków. Można było wyróżnić dwa rodzaje sygnałów: agresywny, używany do obrony terytorium przed innymi samcami oraz wabiący, przeznaczony dla samic. Ich głośność z odległości 1 metra wynosiła średnio 72 decybele. Tymczasem większość żab osiąga od 87 do 113 decybeli. Już z odległości ośmiu metrów zew Atelops franciscus całkowicie zlewa się z tłem.

Aby sygnały były skuteczne, samce zajmują terytoria oddalone od siebie zaledwie 2 do 4 metrów. I mimo braku dobrze rozwiniętych błon bębenkowych dobrze się słyszą - odpowiadały na nagranie oznaczające terytorium. Nie robiły im różnicy zniekształcenia czy usunięcie części nagrania, o ile nie zmieniał się czas trwania poszczególnych trzasków. Jest to bowiem cecha charakterystyczna dla gatunku.

Natomiast słyszenie umożliwia prawdopodobnie przewodzenie dźwięków przez skórę, płuca, czaszkę lub inne części szkieletu - żaba najwyraźniej słyszy dużą częścią ciała. 

PAP - Nauka w Polsce

pmw/ tot/bsz