Międzynarodowy zespół badaczy opublikował właśnie wyniki swoich prac na łamach tygodnika "Proceedings of the National Academy of Sciences".

Zaobrączkowanym przez ornitologów ptakom przyczepiono maleńkie urządzenia, które reagowały na światło słoneczne, dzięki czemu rejestrowały długość dnia. Te informacje pozwoliły obliczyć, gdzie znajdowały się w określonym czasie zaobrączkowane rybitwy i odtworzyć cały przebieg ich wędrówek.

Rybitwy wyruszają z Grenlandii w sierpniu i wrześniu kierując się ku miejscu na północnym Atlantyku, gdzie wody pełne są planktonu i ryb. To ostatnie tak bogate łowiska na ich trasie, nim dotrą na południową półkulę. Ptaki zatrzymują się tam więc, by nabrać sił przed dalszą podróżą.

Kierują się stamtąd na południe wzdłuż zachodnich wybrzeży Europy i Afryki. Następnie część przecina Atlantyk ku wybrzeżom Brazylii, część zaś podąża dalej wzdłuż Afryki. Te dwa kierunki, to nie tyle wynik odmiennych upodobań panujących wśród ptaków, co układu wiatrów wiejących na trasie przelotu.

Badania pokazały bowiem, że ptaki doskonale wykorzystują wiatry w planowaniu swych wędrówek. Widać to na przykładzie obieranej przez rybitwy trasy powrotu z półkuli południowej. Skrzydlaci wędrowcy pozornie nadkładają drogi aż o kilkaset tysięcy kilometrów kreśląc gigantyczne "S" nad Oceanem Atlantyckim. W rzeczywistości jednak korzystają z układu wiatrów na obu półkulach, tak by przelecieć pół świata z jak najmniejszym wysiłkiem. SAG

PAP - Nauka w Polsce

kap