Dowódca Obrony Warszawy gen. bryg. Walerian Czuma wydaje rozkaz: "Zarządzam z dniem 27 września godzina 12.00 całkowite zawieszenie działalności bojowej. Należy wyjąć miny z dróg". O godzinie 16.00 wydany zostaje rozkaz o uwolnieniu jeńców niemieckich.

Dowództwo Obrony Warszawy informuje: "W ciągu ostatniej nocy i godzin przedpołudniowych toczyły się specjalnie ciężkie walki na zachodnim brzegu Wisły. Natarcia niemieckie z kierunku zachodniego i południowego zostały odparte. W przeciwnatarciu wzięto jeńców, 4 czołgi i 3 działa. Po 17 dniach obrony stolica Polski leży w gruzach. Miasto przeszło nieustające bombardowanie z powietrza i to w dużej mierze bombami zapalającymi oraz ostrzeliwanie artylerią. Warszawa płonie od kilku dni i to szczególnie w Śródmieściu. Zniszczenie wodociągów uniemożliwia akcje ratunkową. Z tego powodu pożary rozszerzają się na całe ulice. Zniszczenia i pożary objęły również część ośrodków żywnościowych i brak żywności daje się powszechnie odczuwać. () Mimo ogromu nieszczęścia duch ludności jest nieugięty. Broniący Warszawy żołnierz nie chce opuścić swoich stanowisk. Wykazuje on stale przewagę nad przeciwnikiem tam, gdzie nie jest on przygniatany masą technicznych środków walki. Dowództwo Obrony nie chcąc powiększać bezgranicznych cierpień ludności cywilnej oraz wobec braku amunicji zdecydowało się na zawarcie 24-godzinnego zawszenia broni i wszczęcie rokowań nad warunkami oddania stolicy i Modlina. Rokowania mają być zakończone do dnia 29 września".

W Warszawie powstaje konspiracyjna Służba Zwycięstwu Polski. Dowódcą Głównym zostaje gen. bryg. Michał Tokarzewski-Karaszewicz. W przyszłości przekształci się ona w Armię Krajową.

Do konspiracji przechodzi Związek Harcerstwa Polskiego. Od lutego 1940 roku będzie używał nazwy "Szare Szeregi". ESZ

PAP - Nauka w Polsce

agt/