Dowódca obrony Lwowa, gen. bryg. Władysław Langner mówi w ostatnim rozkazie: „Żołnierze! Przez dziesięć dni załoga miasta Lwowa odpierała skutecznie natarcia niemieckie. Żołnierze obrony Lwowa zapisali piękną kartę w historii wojen, przeciwstawiając się wielkiej technicznej przewadze wroga, nie szczędząc krwi i życia. Gdy teraz na rozkaz żołnierze obrony schodzą ze swych pozycji, muszą wiedzieć, że nie poddajemy się w walce Niemcom, żeśmy im się oparli, że ustępujemy Lwów wojskom Sowietów, z którymi nie walczyliśmy i z którymi walczyć nam nie kazano. Ustępując ratujemy Lwów od zupełnego zniszczenia i Was, żołnierze, zachowujemy dla dalszej pracy w Ojczyźnie i dla Ojczyzny. Ciężką tą dla każdego żołnierza decyzją obciążam własne sumienie. Innego wyjścia dzisiaj nie mamy. Wam pozostaje rozkaz karnie wykonać - posłusznie spełnić Wasz ostatni, do czasu, żołnierski obowiązek”.

W Winnikach Polacy otrzymują od Sowietów zapewnienie, że „oficerom Wojsk Polskich gwarantuje się osobistą swobodę i nietykalność ich osobistej własności”. Sowieci nie dotrzymują warunków kapitulacji. Polscy żołnierze trafiają do niewoli. Wielu z nich zostanie zamordowanych w Katyniu i innych miejscach kaźni.

Niemiecki XIX  Korpus Pancerny przekazuje Sowietom Brześć nad Bugiem. Odbywa się tu ceremonia zmiany flagi nad twierdzą. Towarzyszy temu wspólna defilada wojsk niemieckich i sowieckich przed generałem Heinem Guderianem i kombrygiem (generałem brygady) Siemionem Kriwoszeinem. XIX korpus Pancerny rozpoczyna translokację do Prus Wschodnich.

Oddziały Armii Czerwonej przejmują od Niemców Białystok.

101. Rezerwowy Pułk Ułanów walczy pod Kodziowcami nad Czarną Hańczą z sowieckimi oddziałami pancernymi. Polacy niszczą 22 czołgi nieprzyjacielskie.

Pod Sopoćkiniami zostaje zamordowany przez Sowietów gen. bryg. Józef Olszyna-Wilczyński, dowódca Okręgu Korpusu III (Grodno) wraz z adiutantami.

„Izwiestia” donoszą: „Rozbicie band oficerskich pod Tarnopolem. Czołgi wyruszyły do natarcia tak niespodziewanie, że udało się błyskawicznie zająć południowo-wschodnią część miasta. Podczas walk o Tarnopol polscy oficerowie strzelali ze spichrzów, z okien, rzucali granaty na nasze czołgi. Załogi czołgów napotkały na twardy opór przeciwnika, który oszańcował się w ciasnych uliczkach. Polakom udało się nawet otoczyć oddział pancerny, odcinając go od jednostki. W odpowiedzi oddział zajął stanowiska na głównej ulicy i ostrzelał oficerów, którzy z dachów zasypywali czołgi gradem kul i granatów”.

Warszawa nękana jest ciągłymi nalotami Luftwaffe i ostrzałem artylerii. Dowództwo Obrony Warszawy informuje: „ Nieprzyjaciel w ciągu dnia i nocy nękał Pragę ogniem artylerii. Natarcie nieprzyjaciela na Zacisze oddziały nasze odparły z łatwością. W rejonie Warszawy ogień nieprzyjacielski nękał Żolibórz i  Marymont. Poza tym, na odcinku zachodnim nieprzyjaciel zachowywał się biernie. Bombowce nieprzyjacielskie dwukrotnie zasypywały miasto bombami i ulotkami. Strąciliśmy dwa samoloty”.

W czasie oblężenia Warszawy, na przedpolu Pragi koło Zacisza ginie Generaloberst baron Werner von Fritsch (1880-1939), były Naczelny Dowódca Wojsk Lądowych Rzeszy. Na front polski wyruszył jako dowódca 12. Pułku Artylerii.

Jednostki 110. Rezerwowego Pułku Ułanów kierują się pod dowództwem majora Henryka Dobrzańskiego w rejon Kielc. Wkrótce utworzą  pierwszy w historii II wojny światowej oddział partyzancki.ESZ

PAP - Nauka w Polsce

agt/  bsz