Mamuty włochate, leniwce olbrzymie czy drapieżne smilodony, zaliczane do tzw. megafauny, żyły na Ziemi pomiędzy 2,6 mln a 12 tys. lat temu. Wcześniejsze badania wskazywały, że ok. 35 tys. lat temu w Australii przedstawiciele megafauny wymierali szybciej, niż przedstawiciele mniejszych gatunków.

Najnowsze badania dowodzą, że podobny wzorzec wymierania pojawił się w Afryce już 125 tys. lat temu. Kiedy jednak ludzie zaczęli migrować z Afryki, taki rodzaj wymierania dużych zwierząt zaczął pojawiać się również w innych miejscach na Ziemi.

Przez ostatnich 66 mln lat, a więc od zagłady dinozaurów, nie doszło na Ziemi do tak dużego i rozległego wymierania, związanego z wielkością zwierząt – dowodzą naukowcy z zespołu, którym kierowała Felisa Smith z University of New Mexico (USA).

Jak dodaje Kate Lyons z University of Nebraska-Lincoln (USA), zanim ludzie zaczęli wywierać wpływ na środowisko, większe zwierzęta nie były bardziej podatne na wymieranie. Jej zdaniem łatwo to jednak wytłumaczyć. Jeśli zabije się królika - wystarczy on na jeden posiłek dla rodziny. Jeśli jednak zabije się dużego ssaka, wyżywi się cała wioska.

Naukowcom nie udało się potwierdzić, że na taki wzorzec wymierania, gdzie giną duże zwierzęta, wpływ miały zmiany klimatu.

Więcej na stronie:

news.unl.edu/newsrooms/today/article/unprecedented-wave-of-large-mammal-extinctions-linked-to-ancient-humans/ (PAP)

krx/ zan/